Ze konden niet sterker van elkaar verschillen, de hoofdpersoon van de roman Het jaar van de dood van Ricardo Reis en de schrijver ervan, José Saramago. Terwijl Fernando Pessoa de uit zijn hoofd geboren dichter van odes laat pleiten voor afstand, reserve, zich verre houden van alle wereldse gewoel en dat Vondelse schouwspel gelaten aanvaarden,
Wat is een stad? Een klakkeloos of weloverwogen samengevoegd conglomeraat van huizen en gebouwen in straten en rond pleinen? Een geleidelijk gegroeid organisch geheel of een aan de tekentafel geconcipieerd kant-en-klaarproduct? Een omgeving waar de wind van vervlogen eeuwen doorheen waait? Een verblijfplaats waarvan aard en karakter worden bepaald door de mensen die er wonen?
‘Sou uma bruxa – ik ben een heks’. Je hebt van die dagen. Vreemde, onvoorspelbare dagen, dagen vol onverwachte gebeurtenissen, zoals deze zaterdag, die culmineert in de ontmoeting met een raadselachtige dame op het terras van een restaurant in Lissabon, een Braziliaanse, na eerst de schrijvende kelner uit restaurant Gaúcha eindelijk een paar bladzijden uit