Camões schreef veel, heel veel over de liefde. Veel eerbetoon, veel huldeblijk, veel sentiment – maar ook veel keerzijde, ergernis en wrevel. Uit die laatste portefeuille hier op zijn dag, 10 juni 2025, twee staaltjes. Met zang van Amália Rodrigues, want ja, het is allemaal fado hè?
En de foto’s zijn van Ana Carvalho.
1 Erros meus, má Fortuna, Amor ardente
Foute keuzes, liefde en tegenslag
bepaalden samen mijn ellendig lot;
aan pech en fouten zeker ‘n overschot,
maar ‘t was de liefde waar ‘t aan lag.
’t Ging over, maar de dingen die ik zag
voorbijgaan leerden mij met pijn al vlot
dat je gekrenkte woede nooit tot slot
zal omslaan in een blij tevreden lach.
In al mijn levensjaren koos ik fout,
en tegenslag was de terechte straf,
want ik had telkens ongegrond vertrouwd.
In liefde kwam ik er steeds bekaaid vanaf.
O kon mijn rauwe geest die ’t al onthoudt
maar wraak genoeg verkrijgen vóór mijn graf.
Erros meus, má Fortuna, Amor ardente
Em minha perdição se conjuraram;
Os erros e a Fortuna sobejaram,
Que para mim bastava Amor somente.
Tudo passei; mas tenho tão presente
A grande dor das cousas que passaram,
Que as magoadas iras me ensinaram
A não querer já nunca ser contente.
Errei todo o discurso de meus anos;
Dei causa (a) que a Fortuna castigasse
As minhas mal fundadas esperanças.
De amor não vi senão breves enganos.
Oh! Que tanto pudesse que fartasse
Este meu duro Gênio de vinganças!
2 Com que voz chorarei meu triste fado
Met wat voor stem zal ik mijn lot bewenen
dat mij in hevig lijden onderdompelt.
Hoe groot is niet de pijn die me overrompelt
nu alles wat zo goed was is verdwenen.
Maar wenen kan geen waardigheid verlenen
waar gezucht wordt en vergeefs gemompeld.
Omdat mijn blijdschap tot verdriet verschrompeld
is, zal ik mijn hart voortaan verstenen.
Zo dwaal ik ontevreden door het leven
met om mijn enkels rammelende boeien
die mij van pijn zo klaaglijk laten beven.
Het is pure liefde die ik in mij voel gloeien
omdat zo ver van mij is weggedreven
de vrouw voor wie ik alles zou verfoeien.
Com que voz chorarei meu triste fado,
que em tão dura paixão me sepultou.
Que mor não seja a dor que me deixou
o tempo, de meu bem desenganado.
Mas chorar não estima neste estado
aonde suspirar nunca aproveitou.
Triste quero viver, pois se mudou
em tristeza a alegria do passado.
Assim a vida passo descontente,
ao som nesta prisão do grilhão duro
que lastima ao pé que a sofre e sente.
De tanto mal, a causa é amor puro,
devido a quem de mim tenho ausente,
por quem a vida e bens dele aventuro.
