In het kader van mijn reeks stichtelijk-haptonomische sonnetten volgt hier ‘Pierement’. Ik haat draaiorgels, maar als je wilt dichten, moet je nergens je oren voor sluiten en is alles inzetbaar, zolang het maar een beetje klinkt. Met dank aan Peter Nijssen.
Pierement, een sonnet
De orgelklanken krinkelen vrolijk en vitaal
hoog boven straten, stegen, plein en gracht
en wie ze hoort, blijft even staan en lacht:
hij weet of voelt dat die muziek in feite taal
is, een gedicht dat resoneert in al zijn pracht
en kleur verleent aan wat zojuist nog vaal
en lelijk was en zwaar als roestend staal
beklemde wat hij somber en droefgeestig dacht.
Welaan dus, luister naar het dikke boek
vol noten dat voor niets, het kost geen cent,
vooruitgedraaid wordt daar op gindse hoek,
en wrijf de zorg, dat nare sentiment,
weg uit je hoofd met deze bonte doek:
een vrij gemoed is als een pierement.
Harrie Lemmens
Foto Ana Carvalho
