Bij de presentatie van De bedelaar van Pessoa las ik het gedicht ‘foi um momento’.
Foi um Momento
Fernando Pessoa, Cancioneiro
Foi um
momento
O em que pousaste
Sobre o meu braço,
Num movimento
Mais de cansaço
Que pensamento,
A tua mão
E a retiraste.
Senti ou não ?
Não sei. Mas lembro
E sinto ainda
Qualquer memória
Fixa e corpórea
Onde pousaste
A mão que teve
Qualquer sentido
Incompreendido.
Mas tão de leve!…
Tudo isto é nada,
Mas numa estrada
Como é a vida
Há muita coisa Incompreendida…
Sei eu se quando
A tua mão
Senti pousando
‘Sobre o meu braço,
E um pouco, um pouco,
No coração,
Não houve um ritmo
Novo no espaço?
Como se tu,
Sem o querer,
Em mim tocasses
Para dizer
Qualquer mistério,
Súbito e etéreo,
Que nem soubesses
Que tinha ser.
Assim a brisa
Nos ramos diz
Sem o saber
Uma imprecisa
Coisa feliz.
Het was kort maar
Het was kort maar,
Toen je je hand,
In een gebaar
Eerder vaag
Dan doordacht,
Op mijn arm legde
En weer wegnam.
Voelde ik ’t of niet?
Weet ik niet. Wel
Voel ik nu nog
Een vaste herinnering
In mijn vel
Waar je de hand
Legde die een
Onbegrepen
Betekenis had,
Maar zo snel…!
Het is niets wat ik zeg,
Maar op een weg
Zoals het leven is,
wordt veel niet begrepen…
Weet ik of er,
Toen ik je hand
Op mijn arm
Voelde liggen
En ’n beetje, ’n beetje
In mijn hart,
Geen nieuw ritme
In de ruimte ontstond?
Alsof je mij,
Zonder het te willen,
Aanraakte
Om me zomaar
Een hemels geheim
Te vertellen
Waarvan je niet eens wist
Dat het bestond.
Zo vertelt de wind
Door de takken,
Zonder het te weten,
Iets vaags
En gelukkigs.
(Vertaling: Harrie Lemmens)
Foto: Ana Carvalho
